Anna Reynvaan (1844-1920) wordt vaak gezien als het gezicht van de Nederlandse verpleegkunde. Ze speelde een cruciale rol in de professionalisering van de verpleging aan het eind van de 19e eeuw.
Reynvaan was vastberaden en volhardend, maar haar overtuigingen waren soms ook haar zwakte. Zo vond zij dat verpleegkunde uitsluitend door vrouwen uit de hogere sociale klasse beoefend moest worden, die hun zorg en toewijding aan anderen als een natuurlijk gegeven zagen. Deze visie stond niet altijd in lijn met de veranderende eisen van emanciperende verpleegkundigen die zich ontwikkelde tot een volwaardig beroepsgroep.
Anna Reynvaan was niet alleen een product van haar tijd, maar ook van het milieu waarin ze opgroeide. Toch heeft ze de basis gelegd voor de professionele groei van verpleegkundigen. Dankzij haar inspanningen werd verpleging een erkend beroep, waarvoor een gedegen opleiding, examens en een salaris vereist waren.
